Μεταβολή της θερμοκρασίας:

       Αύξηση της θερμοκρασίας των αντιδρώντων, σημαίνει αύξηση της κινητικής ενέργειας των μορίων τους και επομένως αύξηση των συγκρούσεων (άρα και των "ενεργών κρούσεων") των αντιδρώντων. Με τον όρο ενεργές κρούσεις εννοούμε τις κατάλληλες κρούσεις μεταξύ των μορίων, ώστε να έλθουν σε επαφή τα κατάλληλα τμήματά τους για τη δημιουργία νέων μορίων. 
    Επομένως όταν αυξάνεται η θερμοκρασία, αυξάνεται η ταχύτητα της χημικής αντίδρασης, ενώ όταν ελαττώνεται η θερμοκρασία, ελαττώνεται και η ταχύτητα της χημικής αντίδρασης. Πρώτος ο S. Arrhenius διατύπωσε εμπειρικό κανόνα για την επίδραση της θερμοκρασίας στην ταχύτητα των χημικών αντιδράσεων ο οποίος έχει ως εξής: " η ταχύτητα μιας αντίδρασης διπλασιάζεται, όταν αυξάνεται η θερμοκρασία του συστήματος κατά 10 ^οC". Αργότερα ο ίδιος έδωσε μια μαθηματική σχέση που συνδέει την απόλυτη θερμοκρασία με τη σταθερά της ταχύτητας. Ο παραπάνω κανόνας του Arrhenius με μιά μικρή τροποποίηση αναφέρεται συνήθως ως εξής: "όταν αυξάνεται η θερμοκρασία ενός συστήματος κατά 10 ^οC, η ταχύτητα της αντίδρασης αυξάνεται κατα έναν συντελεστή μεταξύ 2 και 3". 
  Τις περισσότερες φορές για να ξεκινήσει μια χημική αντίδραση, έστω και άν αυτή είναι εξώθερμη, πρέπει να προσδώσουμε σ' αυτήν αρχική ενέργεια. Η ενέργεια αυτή ονομάζεται "ενέργεια ενεργοποίησης", E_a, και αξιοποιείται απο το σύστημα, ώστε να επιτευχθούν οι ενεργές κρούσεις των μορίων και να επέλθει λύση των αρχικών δεσμών. 
    Στο σχήμα που ακολουθεί δίνεται η γραφική παράσταση της μεταβολής της ενέργειας ενός συστήματος αντιδρώντων που εξελίσσεται κατα ενδόθερμο τρόπο και ενός συστήματος αντιδρώντων που εξελίσεται κατά εξώθερμο τρόπο.                                                                                          

     Για να δείξουμε την επίδραση  της θερμοκρασίας στην ταχύτητα χημικών αντιδράσεων, μπορούμε να παρουσιάσουμε ένα από τα παρακάτω πειράματα: 

1) Κορεσμένο διάλυμα CuSO₄ το χωρίζουμε σε δύο περίπου ίσα μέρη. Το ένα από αυτά το θερμαίνουμε σε υδρόλουτρο, ενώ το άλλο το ψύχουμε σε πάγο. Στη συνέχεια βυθίζουμε ταυτόχρονα στο καθένα από αυτά, από ένα σιδερένιο καρφάκι και παρατηρούμε ότι στο θερμότερο διάλυμα, το καρφάκι επικαλύπτεται ταχύτερα από χαλκό.

2) Σε δύο δοκιμαστικούς σωλήνες ρίχνουμε διάλυμα υδροχλωρικού οξέος περίπου 2Μ, ώστε οι σωλήνες να γεμίσουν κατά το 1/3. Τον έναν σωλήνα θερμαίνουμε σε υδρόλουτρο, ενώ τον άλλον τον ψύχουμε σε πάγο. Στη συνέχεια σε κάθε δοκιμαστικό σωλήνα ρίχνουμε τεμαχίδιο Zn και παρατηρούμε ότι στο θερμότερο διάλυμα η παραγωγή των φυσαλίδων είναι εντονότερη. 

Πλήρεις περιγραφές πειραμάτων με λεπτομερείς οδηγίες και μέτρα προφύλαξης, παρουσιάζονται στο κεφάλαιο "Εργαστηριακές δραστηριότητες"